Saturday 14 March 2009

ငယ္တုန္းက ကၽြန္မ .

ကၽြန္မ ခုတေလာ ျမန္မာစာ ေတြ စားခ်င္ေနမိတယ္ . ျမန္မာစာ ဆုိတာက ျမန္မာမုန္ ့ေတြကုိေျပာတာပါ .

ကေလးတုန္းက ရပ္ကြက္ထဲေတြမွာ အထမ္းနဲ ့လိုက္ေရာင္းတဲ့ အသည္ေတြ ရွိေသးတယ္ . ေန ့ခင္းဆုိရင္ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ ၊ ဒိန္ခ်ဥ္ ၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ၊ မုန္ ့ၾကာစိ မုန္ ့ကၽြဲသည္း ၊ မုန္ ့စိမ္းေပါင္း ၊ မုန္ ့လက္ေကာက္ အစရွိသျဖင့္ အမ်ိဳးစံု လာလာေရာင္းတယ္ . ကၽြန္မ တုိ ့အိမ္က အားေပးေနၾက မုန္ ့သည္ကေတာ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ၊ ဒိန္ခ်ဥ္ ၊ မုန္ ့ၾကာစိ ၊ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ပါ . အိမ္မွာက ဖြားဖြား ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆုိရင္ ပိုျပီးစားရတယ္. ဖြားဖြားက တရားရိပ္သာ မွာပဲ ေနတတ္ျပီး တစ္လမွ တခါေလာက္ အိမ္ျပန္လာတတ္သူပါ . ဖြားဖြား ျပန္လာခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မ ဗိုက္ကားတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ . အျခားေန ့ေတြဆိုရင္ ေမေမ က တစ္ေန ့မွ တစ္မ်ိဳးပဲ ၀ယ္ေကၽြးပါတယ္ . ဒါေပမယ့္ ဖြားဖြားရွိတဲ့ အခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ ဖြားဖြားစားသမွ် ကၽြန္မက ကပ္စားလုိ ့ရေနတာကိုး .

အဲ့ဒီတုန္းက ဒိန္ခ်ဥ္သည္ အမၾကီးက ကေလး ၂ ေယာက္ အေမ ၊ အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ကေလးပါ . သူက အမ်ိဳးသမီးေရာဂါရလို့ ဗိုက္ခြဲထားရသူ ၊ သူ ့ဆီက ဒိန္ခ်ဥ္၀ယ္ရင္ ကၽြန္မ တို ့က အိုးကေလး ေတြနဲ ့ကုိ ၀ယ္တတ္ပါတယ္ . ဒါဆုိရင္ သူက အဲ့ဒီ အိုးကေလးကို ဖြင့္ အိုးအၾကီးၾကီးထဲက ဒိန္ခ်ဥ္အခ်ိဳ ့အဆစ္ထည့္ေပးတတ္ပါေသးတယ္ . ျပီးေတာ့ ကၽြန္မက ထန္းလ်က္ရည္ မ်ားမ်ား နဲ ့ခ်ိဳခ်ိဳေလး စားတတ္တဲ့ အတြက္ ထန္းလ်က္ရည္ကုိလဲ အျမဲ ပိုေပးတတ္ပါေသးတယ္ . ေမေမက သူမကုိ သနားလို ့ တခါတရံ ကၽြန္မ မေတာ္ေတာ့တဲ့ အကၤ်ီ အေဟာင္းေလးေတြ ၊ ေမေမ မ၀တ္ေတာ့တဲ့ အကၤ်ီ လံုခ်ည္ အေဟာင္းေလးေတြကုိ သူမ အတြက္ဆုိျပီး စုစုထားျပီးေပးတတ္ပါေသးတယ္ .

ေကာက္ညွင္းေပါင္းသည္ အဖြားၾကီးကေတာ့ ဖြားဖြားနဲ ့ဆိုအသက္ ၁၀ စု ႏွစ္တစ္ခုေလာက္ကြာမယ္ ထင္ပါတယ္ . ဖြားဖြားနဲ ့စကားလက္စံု က်တတ္သူလဲ ျဖစ္ပါတယ္ . သူတို ့က အဲ့ဒီအခ်ိန္က ျမိဳ ့အစြန္ ( ဒဂံုျမိဳ ့သစ္လို ေနရာမ်ိဳးလားမသိ ဒါေပမယ့္ အဲ့အခ်ိန္က အဲ့ေလာက္ လူမမ်ားေသး ) မွလာျပီး ေကာက္ညွင္းေပါင္းေရာင္းရတဲ့သူပါ . ေရာင္းတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းဟာ အင္မတန္မွ စားေကာင္းျပီး ေကာက္ညွင္းသားလဲ ႏူးညံ့ပါတယ္ . တခါတရံ ထိုအဖြားလာမေရာင္းတဲ့ ေန ့မ်ိဳးဆိုလွ်င္ အဖြား ၏ သမီးၾကီး အပ်ိဳၾကီး က လာေရာင္းတတ္ပါတယ္ . သားအမိ ႏွစ္ေယာက္စလံုး စိတ္ထားေကာင္းျပီး ေစ်းေရာင္းတာ ေစတနာ ပါသူမ်ားပါ . ကၽြန္မတုိ ့အိမ္သားေတြက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဘက္မွ လာသူမ်ားဆုိေတာ့ ငါးေျခာက္ ဆုိတာ အိမ္မွာျပတ္တယ္ မရွိပါဘူး . ငါးရံ ့ေျခာက္ ၊ ငါးဖုတ္ျပားေျခာက္ ဆုိတာေတြကို ၾကိဳက္လဲ အလြန္ၾကိဳက္ၾကပါတယ္ . ေကာက္ညွင္းေပါင္းပူပူေလးကုိ အိမ္မွာ အရံသင့္ရွိတဲ့ ငါးရံ ့ေျခာက္ဖုတ္ ဆီရႊဲရြဲေလးနဲ ့ေလြးလုိက္ရရင္ျဖင့္... အခုျပန္ေတြးရင္နဲ ့ေတာင္ စားခ်င္လာပါျပီ . တခါတေလ ေမေမက ငါးက်ည္းကုိ ၾကြတ္ၾကြတ္ေလး ေၾကာ္ထားျပီး ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ ့ တြဲစားတတ္ပါေသးတယ္ . ေသာက္စရာကေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္း သို ့မဟုတ္ ေကာ္ဖီေပါ့ေလ .

မုန္ ့လက္ေကာက္သည္ အမၾကီးကုိေတာ့ အင္မတန္ စကားမ်ားျပီး အေတာင္းအရမ္းထူတတ္သူ အျဖစ္ ကၽြန္မ မွတ္မိေနပါတယ္. သူ ့ကုိ ေမေမက သနားလို ့တစ္ခုေပးရင္ သူက သူ ့မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ေနရေသာ တခ်ိဳ ့ပစၥည္းေလးမ်ားကုိ လက္ညိဳးထိုးျပီး ေတာင္းတတ္ပါေသးတယ္ . ေမေမက တခါတရံ စိတ္တိုလာျပီဆုိရင္ မ်က္ခံုးေလး က်ံဳ ့ရင္း ဒါ လက္ရွိသံုးေနတာဆုိျပီး စကားျဖတ္တတ္ပါတယ္ . သူ ့ရဲ ့မုန္ ့လက္ေကာက္ဟာလဲ စားလုိ ့အရမ္းေကာင္းပါတယ္ . မုန္ ့လက္ေကာက္တစ္ကြင္း ဟာ ကၽြန္မ လက္ထည့္လိုက္ရင္ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ေခ်ာင္ေနပါေသးတယ္ . မုန္ ့ႏွစ္အထဲမွာ အျပည့္ပါတဲ့ ယခုေခတ္မုန္ ့လက္ေကာက္မ်ားလုိ အထဲမွာ အေခါင္းေပါက္မဟုတ္တဲ့ မုန္ ့လက္ေကာက္ကုိ ကၽြန္မေရာ ဖြားဖြားေရာ အင္မတန္ ၾကိဳက္ပါတယ္ . ဒါေပမယ့္ သူ ့မုန္ ့လက္ေကာက္နဲ ့သူ ေပးတဲ့ ထန္းလ်က္ရည္ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မေလာက္ပါဘူး . ကၽြန္မကပဲ ထန္းလ်က္ရည္ကုိ အလြန္အကၽြံၾကိဳက္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ .

ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေရာင္းသူ အေဒၚၾကီးကေတာ့ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ၾကီးပါ . ေနပူထဲ ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္သြားေနရသူဆုိေပမယ့္ သူမ အသားအရည္ဟာ အရမ္းၾကီးညိဳမေနပါဘူး . သူ ့ရဲ ့ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေတာင္းၾကီးကို ဖြင့္လုိက္ရင္ အထဲမွာ ပူပူေႏြးေႏြး ပလို ့ေျပာင္း ( မွန္ရဲ ့လားမသိ ) ၊ သၾကားေျပာင္း အစရွိသျဖင့္ ပါလာတတ္ပါတယ္ . ကၽြန္မ ေမေမနဲ ့ဖြားဖြားက အညိဳေရာင္ ေျပာင္းဖူးမ်ိဳးကုိ ၾကိဳက္ျပီး ကၽြန္မကေတာ့ သၾကားေျပာင္းမွ သၾကားေျပာင္းပါပဲ . အညိဳေရာင္ေျပာင္းဖူးကို ေကၽြးလွ်င္ သြားၾကားညွပ္လို ့ကၽြန္မ မစားတတ္ပါ . အခု အရြယ္ထိ ကၽြန္မ မစားတတ္ေသးပါ . သၾကားေျပာင္းလုိ ့ေခၚတဲ့ အ၀ါေရာင္ လွလွ စီစီရီရီ ေျပာင္းဖူးေလးေတြကုိပဲ ကၽြန္မ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ စားသံုးေနတုန္းပါ . သူေရြးေပးတဲ့ အဖူးကုိ ဘယ္အဖူးေရြးရမွန္းမသိ ဗ်ာမ်ားေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မကုိ အေဒၚၾကီးက ေျပာင္းဖူးေစ့ေလး တစ္ေစ့စီ ေခၽြေပးျပီး စားၾကည့္ခုိင္း စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခိုင္းပါတယ္ . ကေလးဆုိျပီး ဒါယူလို ့ထိုးေပးတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့ပါ .

က်န္တဲ့ မုန္ ့သည္ေတြကေတာ့ သိပ္ျပီး ခဏ ခဏ ၀ယ္စားေလ့မရွိပါ . စားျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း အရမ္းၾကီး မရင္းႏွီးတဲ့ အတြက္ ကၽြန္မ မမွတ္မိေနပါဘူး . မွတ္မိေနတဲ့ အသည္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေရာင္းတဲ့ သားအမိပါ .

ကၽြန္မတုိ ့ရပ္ကြက္ထဲကုိ တနဂၤေႏြမနက္ ၁၀ နာ၇ီ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ဆုိရင္ တေရာ္ ကင္ပြန္း ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေရာင္းတဲ့ အဖြားတို ့သားအမိလာပါတယ္ . အဖြားက ကၽြန္မ ဖြားဖြားနဲ ့အရြယ္တူပါပဲ . သူ ့သမီး ဆုိသူ အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္မမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး . ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္က အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ဖြားဖြား နဲ ့ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္သည္ ဖြားဖြားနဲ ့ကုိ ယွဥ္ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မ ခံစားရပါတယ္ . ေခါင္းေပၚမွာ အေလးအပင္ၾကီး ထမ္းထားျပီး တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ၀မ္းစာအတြက္ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္လိုက္ေရာင္းရတဲ့ ကိုယ့္အဖြားနဲ ့ရြယ္တူ အဖြားၾကီး ၊ ကၽြန္မတို ့အိမ္ေရွ ့မွာ သူ ့အထမ္းၾကီးခ်ျပီး ခဏ နားရင္း ၀ယ္သူေတြကုိ ေရာင္းေနတဲ့ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ ေမာပန္းျခင္း ၊ စိတ္ရႈပ္ေထြးျခင္း ေသာကေတြကုိ ငယ္ေသးတဲ့ ကၽြန္မ မဖတ္တတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေမွးမွိန္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းရယ္ ၊ စို ့ေနတဲ့ ေခၽြးေတြရယ္ ၊ ေမာပန္းစြာ အသက္ရွဴေနတဲ့ ဖြားဖြားနဲ ့အသက္တူ သူမ ကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းခဲ့ဖူးတယ္ . ကၽြန္မ အျမဲတမ္း သူ ့ဆီက ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ ရယ္ အုန္းဆီ ရယ္ ကၽြန္မ တုိ ့တစ္အိမ္လံုး သံုးဖို ့ ၀ယ္ေပးရတယ္ . တခါတေလေတာ့လည္း ကၽြန္မ နဲ ့တူတူ ေမေမ ပါ လုိက္ထြက္လာတတ္တယ္ .

ခုဆုိရင္ သူတို ့ေတြ ရွိေသးလား ၊ တျခား အလုပ္ပဲ ေျပာင္းလုပ္ေနသလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မ အငယ္တုန္းကလုိ ခုခ်ိန္ထိ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ အျဖစ္နဲ ့ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ လုိက္ေရာင္းေနတုန္းပဲလား . ကၽြန္မရဲ ့ေမးခြန္းေတြကုိ ကၽြန္မ ကို ေျဖေပးမယ့္လူ မရွိဘူး .

2 comments:

Anonymous said...

ဘဝမွာ လူေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖတ္သန္းေနၾကတယ္ေနာ္
တစ္ခ်ိဳ ့ဆုိရင္ ေနပူၾကဲၾကဲမွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့သူေတြက
အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေနတဲ့ မိန္းမၾကီးေတြ...ၿမန္မာၿပည္မွာ ေမြးလုိ ့ပဲလား မသိ အဲဒီလုိေတြ ေတြ ့ရင္ သနားတယ္ဗ်

ေတမိေလး said...

တလႏြန္ေရ.

ျမန္မာေတြက သူတပါးကုိ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားတတ္တဲ့ ေနရာမွာ သူမ်ားႏုိင္ငံသားေတြထက္ပုိတယ္ဆုိတာကို ကၽြန္မလဲ ေထာက္ခံပါတယ္ . ျပီးေတာ့ အဲ့လို အသက္ၾကီးၾကီးလူေတြ ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ေနတာ ျမင္ရင္ ပိုျပီး ထိခိုက္ခံစားရတယ္ .