သေဘာက်မိေသာ စာပိုဒ္ေလး ႏွစ္ပိုဒ္ေၾကာင့္

ကၽြန္မ ဒီေန႔ ဂ်ဴးရဲ႕ ေစာင့္ေနမယ္လို႔ မေျပာလိုက္ဘူး ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ဒုတိယ အၾကိမ္ ျပန္ဖတ္မိတယ္ .. အဆံုးထိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး .. ခုတေလာ ဖတ္စရာေတြ သိပ္မ်ားေနလို႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အဆံုးအထိ မဖတ္ႏုိင္ဘူး .. ကၽြန္မမွာ အဆံုးထိ ဖတ္ခ်င္စိတ္ မရွိတာလဲ ျဖစ္မွာပါ .. ကၽြန္မ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အျပည့္အ၀ စိတ္ႏွစ္မဖတ္ႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ .. ေရွ႕ပိုင္းေလးကို ဖတ္ေနခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မ စိတ္ထဲကုိ ၀င္လာတဲ့ စာပိုဒ္ေလး ၂ ပိုဒ္ ရွိလာတယ္ . ပထမ တစ္ခုက ..

.. ပတ္၀န္းက်င္ ဆုိတာက တခ်ိဳ႕အတြက္ အလိုအေလ်ာက္ ရွိေနျပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ဖန္တီးမွ ဒီပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳးေလးရတယ္။ ပညာက ကိုယ့္အနားကို မလာရင္ ကိုယ္က ပညာဆီကုိ သြားရမွာပဲ။ ညေနခင္းေတြကို တီဗီြဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမယ့္အစား ဘာသာရပ္ ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ေလ့က်င့္ က်က္မွတ္ေနရင္ ပိုအက်ိဳးရွိမယ္။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အရာဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ ..

ကၽြန္မ ဒီစာေလးကို ဖတ္ျပီးေတာ့ အသာအယာေလး ျပံဳးမိတယ္ . ကၽြန္မကေတာ့ ညေနခင္းေတြကုိ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာထိုင္ gtalk, yahoo ဖြင့္ထားျပီး blog တုိင္းခန္းလွည့္မိတယ္ . ကိုယ့္ကို လာခ်က္ရင္ စကားျပန္ေျပာေပါ့ .. မေျပာခ်င္ရင္ online ေပၚမွာ စာအုပ္ေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္လိုက္၊ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္လိုက္၊ သူမ်ားရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ၀င္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားတတ္တယ္ ..

စာအုပ္ သိပ္ၾကိဳက္လြန္းတဲ့ ကၽြန္မ အတြက္ Internet ဟာ ေတာ္ေတာ္ အသံုး၀င္ ပါတယ္ . ခုလို သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ထြက္သမွ်စာအုပ္ အကုန္ ကၽြန္မ ၀ယ္ မဖတ္ႏုိင္ပါဘူး . ငွားလဲ မဖတ္ႏုိင္ဘူး .. စာအုပ္ ငွားရတာ ေစ်းၾကီးပါတယ္ .

ျပီးေတာ့ အထီးက်န္တဲ့ ခံစားမႈ အတြက္ေတာ့ online ေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာ အထီးက်န္မႈကို ေျပေပ်ာက္ေစပါတယ္ . ကိုယ္မသိတဲ့ ဗဟုသုတ ေတြကိုလည္း ကိုယ့္ထက္ ဥာဏ္ပညာ ပိုျမင့္တဲ့ လူေတြဆီမွာ ေမးႏုိင္ပါေသးတယ္ . ကၽြန္မလို အပ်င္းထူတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ကိုယ္နဲ႔ မကၽြမ္း၀င္တဲ့ ဘာသာေတြကုိ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရွာဖတ္တာထက္ သိမယ့္လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို လက္တို႔ျပီး ေမးရတာ ပိုျမန္ပါတယ္ .. ( ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ဆုိ ရွာျဖစ္မယ္ မထင္ )

ေကာင္းတာ ရွိသလို၊ ဆိုးတာလည္း ရွိပါတယ္ေလ . တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မျမင္ဖူး မေတြ႔ဖူးၾကပါပဲ စာဖတ္လိုက္ စကားေျပာလုိက္နဲ႔ အထင္အျမင္လြဲမွား ျပသနာတက္တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ . စကားဆိုတာ စလိုက္တာနဲ႔ ကားသြားတတ္သလိုမ်ိဳးပဲေပါ့ . ခက္ပါတယ္ လူဆုိတာကလည္း ( ကၽြန္မ အပါအ၀င္ ) ကိုယ့္ေနရာနဲ႔ကိုယ္ မေနတတ္ဘဲ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ လိုက္၀င္ပါျပီး ဒုက္ခကို ရွာေဖြသူေတြကိုး .

ခုေတာ့ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕ စာပိုဒ္ေလးကို ဖတ္ျပီး ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ ေတြးစရာ ေပၚလာပါျပီ .

ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မ သေဘာက်ေသာ စာပိုဒ္ေသးေလး တစ္ခုက …

.. ပထမဆံုး ေလွကား တစ္ထစ္က အေရးအၾကီးဆံုး၊ အခက္ဆံုး။ ပထမ အထစ္ျပီးရင္ ဒုတိယ ေလွကားထစ္က လြယ္သြားျပီေလ ..

ကၽြန္မ အဲ့ဒါေလးကို သေဘာက်မိတယ္ . ျပီးေတာ့ ကၽြန္မ လက္ခံတယ္ . ဟုတ္တယ္ ပထမဆံုး ေလွကားထစ္က အေရးအၾကီးဆံုးနဲ႔ အခက္ခဲဆံုးပဲ . ကၽြန္မ ခု ေလွကားတစ္ထစ္ကုိ စတက္ျပီးသားကုိ ဘာလို႔မ်ား ဆက္တက္ဖို႔ ေၾကာက္ေနမိပါလိမ့္ . ကၽြန္မဟာ ဘာေၾကာင့္ ေျခစံုရပ္ျပီး ေတြေ၀ေနမိတာလဲ ..

ဆရာမ ဂ်ဴးေရ . ေက်းဇူးပါ .. ( ဆရာမ ၾကားသည္ ျဖစ္ေစ၊ မၾကားသည္ျဖစ္ေစ၊ ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာပါရေစ )

ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ကို ျပန္ႏိုးလာေအာင္ ႏိႈးေဆာ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ .